Buscar este blog

lunes, 26 de diciembre de 2011

A distante, misteriosa letra da escritura....

   "...Xa non me quedaban moitos días na aula de costura. Coido que foron un par de semanas ou así. A ela tampouco. Dona Benita involucrárase demasiado -quizais- como para que uns ou outros llo pasasen por alto, e viámola tensa, preocupada, atenta ao mínimo movemento, rumor, preto do cuarto: a instrución de nenas, unha das poucas que había entón, e que os da Xuntas lle prometeran mellorar. Máis espazo, mobles, mesas, cadeiras e, sobre todo, libros. Libros, cadernos, papel. Para que puidésemos aprender a escribir. Todas saberedes ler e entender as cousas -dicíanos.
   A distante, misteriosa letra de escritura. Ningunha sabía. Coido que, con excepción da tendeira e -así, así- a Chiva, ningunha muller aprendera a ler, e moito menos a escribir en toda a vila. É a chave das cousas, rapazas -repetía, con voz cerimonial, a dona Benita-. A chave das cousas, da luz, da vosa felicidade. E eu seguía as evolucións da súa man coma se se tratase do voo dun paxaro, mentres trazaba aqueles elegantes as, aqueles maxestosos emes, aquel virar do quinqué e a plúmula, da tinta anil sobre as pautas. Se segues así, de aquí a pouco vaste poñer adiantada. Incitábame, cun toquiño na caluga e, entre vainica e vainica, deixábame usar xa o tinteiro, as follas de pauta e o papel secante..."
                                       
                                   (As fiandeiras. Antón Piñeiro)

domingo, 11 de diciembre de 2011

O aforcado de San Xoán

      
                                    A ver se adiviñas a palabra. Veña, di unha letra!  
                           

                       (para xogar coas palabras...tomámolo emprestado do Blog "Primeira Lingua")

lunes, 5 de diciembre de 2011

o 3D da palabra: a metáfora ...(O carteiro de Neruda)

   "Neruda soltou a agarradoira do portón, e acariñou o queixelo.
-Mario Jiménez, á parte de Odas elementais teño libros moito mellores. É indigno que me sometas a todo tipo de comparacións e metáforas.
-Don Pablo?
-Metáforas, home!
-Que son esa-Es cousas?
   O poeta puxo unha man sobre o ombro do rapaz.
-Para aclararcho máis ou menos imprecisamente, son modos de dicir unha cousa comparándoa con outra.
-Déame un exemplo.
   Neruda mirou o seu reloxo e suspirou.
-Ben, cando ti dis que o ceo está chorando. Que é o que queres dicir?
-Que fácil! Que está chovendo, vaia.
-Ben, iso é unha metáfora.
-E, por que, se é unha cousa tan fácil, se chama tan complicado?
-Porque os nomes non teñen nada que ver coa simplicidade ou complicidade das cousas. Segundo a túa teoría, unha cousa pequeniña que voa non debería ter un nome tan longo como bolboreta. Pensa que elefante ten a mesma cantidade de letras que bolboreta e é moito máis grande e non voa -concluíu Neruda exhausto. Cun resto de ánimo, indicoulle a Mario o rumbo cara á enseada. Pero o carteiro tivo a prestancia de dicir:
-Carafio que me gustaría ser poeta!
-Home! En Chile todos son poetas. É máis orixinal que sigas sendo carteiro. Polo menos camiñas moito e non engordas. En chile todos os poetas somos un pouco cuóns.
   Neruda retomou a agarradeira da porta, e dispoñíase a entrar, cando Mario ollando o voo dun paxaro invisible, dixo:
-É que se fose poeta podería dicir o que quero.

                      (El cartero de Neruda, Antonio Skármeta)

    

Se queres máis información, preme sobre as palabras destacadas.