Buscar este blog

lunes, 23 de junio de 2014

Palabras para ...unha costureira ambulante (Manuel Rivas)

     "O que nunca domeou foi o lóstrego. Moito medo tiña da treboada.
E máis aínda cando se fixo costureira. Costureira ambulante. Aprendéronlle a costura coa Singer aos catorce anos. Cosía na casa, mais non era moito prosperar. Moitas veces pagaban con troco. Ti fas a roupa e eu douche uns ovos. Unhas patacas. Fariña. Mais nada comparábel ao día en que un fotógrafo, para pagar o que ela coseu para as fillas, lle fixo unha sesión. Non unha foto, senón unha sesión.
   Se os encargos non viñan, ou viñan poucos, había que ir buscalos. Ocorréuselle a ela e mais a unha amiga, María. Ser costureiras ambulantes. Ían coa Singer portátil enriba da cabeza de aldea en aldea. Atravesando montes e veigas. Polos carreiros e polas fondas corredoiras. Ás veces, acompañábaas unha terceira amiga. Non importaba se cosía ben ou mal. Cando ela cantaba, pasaba o que din da cotovía. Que espanta todos os medos. Que terma das nubes, dos tronos e dos lóstregos.(...)"

*Cadro costumista. Sirva de homenaxe a miña nai, que tamén foi, na súa mocidade, "costureira ambulante" na Galicia rural dos anos 40-50... que cantaba polos camiños para escorrentar os medos e que aínda hoxe non dá domeado o lóstrego. Este relato reaviva o recordo das palabras escoitadas tantas veces ...  Marabilloso Manuel Rivas!!!

*(fragmento de As voces baixas...de Manuel Rivas)

*Podemos aproveitar este texto par repasar a acentuación das palabras

   

jueves, 5 de junio de 2014

Retratos de escola ... 8 (As voces baixas. Manuel Rivas)

"... Anos despois, na escola de Castro de Elviña, un día o mestre preguntounos que qué pensabamos ser de maiores. Non era o seu modelo a pedagoxía da participación así que ficamos nun silencio cauto e a velas vir. Que intención tiña a interrogante? Por que quería saber o que nós queriamos ser? Que era realmente o que quería oír? E entón, naquel silencio mudo, oíuse dende atrás como un aturuxo festeiro a voz de quen chamabamos o Roxo do Souto, que berrou: "Emigrantes!" E o mestre ficou sorprendido e nun silencio apesarado. A parede que daba ao exterior tiña o xeito dunha celosía de pavés. Cando se desprendía ou rompía algunha das pezas de vidro, tardaban moito en repoñela. Así que sempre había algún buraco á intemperie por onde asubiaba o vento ou pingaba a chuvia. Podería dicirse que os buracos aproveitaban eses intres de desconcerto para facerse notar. O mestre semellaba tomar conciencia deles, das faltas da parede, das manchas de humidade, do alucar da intemperie. El, que viña de falarnos dos tempos en que España era un grande Imperio "no que nunca se puña o sol". O que nos gustaba a el e a nós esa frase! Esa precisión solar facía máis próxima a historia. Estabamos nun lugar afastado, nun edificio deslucido, amoreados nun recanto os sacos de leite en po da axuda norteamericana, pero tamén o sol estaba alí, sen poñerse, de momento, e o mestre tiña a deferencia de implicarnos nunha gran xesta imperial. Dominaramos no mundo. Levaramos a cruz polo orbe. Aínda nós mesmos saïamos en colecta para salvar as almas dos meniños chineses. Mais agora o mestre viña de preguntar o que queriamos ou pensabamos ser de maiores e aquela voz sincera, xurdida do fondo da clase, tiña o efecto da caída dun pavés que escachizaba a historia no chan. Os nenos do Imperio soñaban con seren emigrantes. (...)


-Fragmento da novela As voces baixas de Manuel Rivas, publicada por Xerais...Recreación dunha escola de A Coruña dos primeiros anos sesenta-

-Para saber máis sobre o autor do texto, preme sobre o enlace que aparece na liña anterior-

miércoles, 4 de junio de 2014

As estacións....das palabras (Manuel Rivas)

"Os dous podían ser moi silandeiros ou moi faladores. Aprendín que tamén a linguaxe tiña estacións. Días en que as palabras xermolaban, días de solaz nas bocas, días en que falaban soas, días en que caían dos labios follas secas e marchaban en remuíño lonxe da boca, cun rumbo resentido.(...)"


(fragmento recollido de As voces baixas, novela de Manuel Rivas publicada por Ed. Xerais no que se nos presenta a palabra como un elemento vivo que tamén ten os seus "caprichos")

-Para saber máis do autor, preme sobre o enlace que leva o seu nome-