"...Axiña
me dei conta de que os xornalistas que utilizabamos non comprendían
o significado da reportaxe filmada. Tratábana como se fose a
publicarse sobre o soporte papel nunha revista ou nun diario. (...)
Cando
se realiza un filme comercial, pártese dun guión e un découpage
que permite rodar escenas
acrónicas pero necesariamente desordenadas para abaratar custos. Non
se vai e se volve a un lugar para seguir a cronoloxía senón que
todo o que ten que suceder no escenario X se
filma ao mesmo tempo.
Se
se vai realizar unha reportaxe sobre a Guerra do Congo (Miguel de la
Quadra-Salcedo,1965), non se pode ir cun guión feito porque,
xustamente, vaise para descubrir o que está a suceder. Non serve
ningún guión previo. Este vaise ir facendo conforme suceden os
acontecementos.
Cando
o xornalista regresa á súa base -ou envía o material a casa- ten
unha escaleta construída mercé
ao que viviu e filmou. A escaleta é como o esqueleto. Despois hai
que superpoñerlle a carne e recubrir coa pel. Costou non pouco
habituar ao equipo a traballar desta maneira, totalmente á inversa
da que se practicaba daquela e que era a do cine comercial con guión.
Introducín outras normas. Por exemplo, a montaxe debe facerse unha
vez que a imaxe, limpa de erros e descartes, está montada segundo a
escaleta. Logo, escríbese un texto que evite narrar o que o
espectador está vendo na imaxe. A música móntase de atrás cara a
diante para que o fin coincida cun cambio de secuencia. Esa era
outra! había reporteiros que regresaban afirmando ter vinte horas de
filmación, pero, á hora de visionar, decatabámonos de que o número
de secuencias era mínimo. As
entrevistas eran a chorro aberto. Para min unha secuencia media debe
ter 30 segundos. (...)"
(Tradución
dun fragmento de "Hasta aquí hemos llegado", apaixonante
relato autobiográfico de Enrique Menenses)
-Para saber máis sobre o autor deste texto, preme sobre o enlace-
-Para saber máis sobre o autor deste texto, preme sobre o enlace-