P.- Corre a lenda
de que, ata non hai moito, soía traballar 16 horas ao día.
R.- Non,
iso non é certo. Se un escritor lle di que escribe tantas horas
seguidas, estea seguro de que lle está mentindo. Escribir é un
exercicio físicamente esgotador, polo que facelo durante seis horas
seguidas xa me parece excesivo. Outra cousa é o traballo que facemos
sen nos dar conta. No interior de cada un de nós existe un obreiro
invisible, que segue a traballar cando nós desconectamos. A miúdo
deixo os meus guións repousaren dous ou tres meses. Cando volvo
traballar con eles, atopo solucións inmediatas a problemas que me
parecían irresolubles.
P.- Como o
explica?
R.- O inconsciente sempre resulta fundamental, tamén ao escribir.
Para que un personaxe sexa completo, sempre hai que dotalo dun
subconsciente propio. Todo escritor debe conferir zonas escuras aos
seus personaxes. E cando fan cousas absurdas ou impropias deles hai
que deixarlles tomar ese camiño imprevisto.
P.- É dicir, que
o autor nunca debe ter a pretensión de controlalos totalmente?
R.- Claro que non. Iso é o peor que che pode pasar. Iso sería o
teatro burgués do século XIX, onde os personaxes eran puros
estereotipos e un xa sabía como reaccionarían perante calquera
acontecemento nada máis saíren a escena. Sempre conto unha anécdota
que o resume moi ben. Durante o ensaio dunha obra de Pirandello, unha
actriz díxolle que non era capaz de enternder ao seu personaxe:
"Como é posible que diga isto na páxina 27 e despois, na 50, faga o
contrario?". Pirandello respondeulle de forma brillante: "
E a min que me conta? Eu só son o autor..."
(Tradución dun fragmento da entrevista que Álex Vicente lle fai a Jean-Claude Carrière en El País Semanal -13/9/2015-)
-Para saber máis do guionista, preme aquí -
-Suxestión: O texto narrativo. A construción do personaxe.
