J'ai presque peur, en vérité, Teño algo de medo,en verdade,
Tant je sens ma vie enlacée ao sentir a miña vida tan ligada
À la radieuse pensée a esta sensación apaixonada
qui m'a pris l'âme l'autre été que engaiolou a miña alma onte
Tant votre image, à jamais chère, A túa imaxe, sempre querida,
habite en ce coeur tout à vous, habita este ser a ti entregado,
mon coeur uniquement jaloux tanto,no meu corazón só destinado
de vous aimer et de vous plaire; a amarte e a facerche doce a vida;
Et je tremble, pardonnez-moi Estreméceme, desculpa que
d'aussi franchement vous le dire, tan francamente cho comente,
à penser qu'un mot, un sourire pensar que unha palabra,un deleite
de vous est désormais ma loi, teu é de hoxe en diante o meu porqué,
Et qu'il vous suffirait d'un geste, E que che bastaría cun só xesto,
d'une parole ou d'un clin d'oeil, cunha palabra ou cunha leve piscadela
pour mettre tout mon être en deuil para poñer todo o meu ser en vela
de son illusion céleste. a prol da súa ilusión celeste.
Mais plutôt je ne veux vous voir, Mais tal vez só verte prefiro,
l'avenir dût-il m' être sombre o porvir hame ser penoso
et fécond en peines sans nombre, e fecundo en males copiosos,
qu'à travers un immense espoir, como o meu eterno destino,
Plongé dans ce bonheur suprême sumido neste supremo azar
de me dire encore et toujours, de me dicir sempre e agora,
en dépit des mornes retours, por riba de remorsos que afogan,
que je vous aime, que je t'aime. que te amo, que te quero amar!
(PAUL VERLAINE (1844-1896) "J'ai presque peur en vérité")
Velaquí unha tradución posible para esta fermosísima confesión...
Admítense suxestións para mellorala...
No hay comentarios:
Publicar un comentario