"¡O noso idioma! O que falaron os nosos pais e vamos esquencendo, o que falan os aldeáns e nos achamos a ponto de non entendelo; aquel en que cantaron reis e trobadores; o que, fillo maor da pátrea gallega, nola conservou e conserva coma un don da providencia; o que aínda ten nos nosos labres as dozuras eternas e acentos que van ó corazón; o que agora oídes coma si fose un himno relixioso; o hermoso, o nobre idioma que do outro lado dese río é léngoa oficial que serve a máis de cinte milóns de homes e ten unha literatura representada polos nomes gloriosos de Camoens e Vieira, de Garret e de Herculano; o gallego, en fin, que é o que nos dá dereito á enteira posesión da terra en que fomos nados, que nos di que, pois somos un pobo distinto, debemos selo; que nos pormete o porvir que procuramos, e nos dá a certeza de que ha de ser fecundo en bens pra todos nós. Nel, coma en vaso sagrado en que se axuntan todos os prefumes, áchanse os principaes elementos da nosa nacionalidade, de novo negada, e, aínda máis, escarnecida. Doulle o celta a súa dozura e a maor parte do seu vocabulario; o romano afirmouno; ten do suevo as inflesións; do noso corazón, o acento falagador; e os brandos sonos, e os sentimentos das razas célticas. Un tanto femininos, é certo, pro que se tempran no valor heroico dos seus fillos. Léngoa distinta -di o aforismo político- acusa distinta nacionalidade. Digámolo nós tamén, se nos cómpre, con maor firmeza aínda, e poñamos de nós o que faga falla, pra que sea pra sempre esta léngoa en consonancia co noso esprito, e feita coma ningunha outra pra a espresión dunha literatura tan oposta ó xenio da de Castilla como é esta que nós temos"
(Manuel Murguía -Do discurso nos Xogos Frorais de Tui-)
-Para saber máis sobre o autor destas palabras, preme sobre o seu nome-
-Para saber máis do evento literario, preme sobre o enlace que leva o seu nome-
No hay comentarios:
Publicar un comentario