O neno parvo

    SEMPRE QUE VOLVIAMOS POLA RÚA DE SAN XOSÉ, estaba o neno parvo na porta da súa casa, sentado na súa cadeiriña, mirando o pasar dos outros. Era un deses pobres nenos a quen non lle chega nunca o don da palabra nin o regalo da graza; neno alegre el e triste de ver; todo para a súa nai, nada para os máis.

    Un día, cando pasou pola rúa branca aquel mal vento negro, non vin xa o neno na súa porta. Cantaba un paxaro no solitario limiar, e eu lembreime de Curros, pai máis ca poeta, que, cando quedou sen o seu neno, lle preguntaba por el á bolboreta galega:

                                                "volvoreta d'aliñas douradas..."

    Agora que vén a primavera, penso no neno parvo, que dende a rúa de San Xosé marchou ao ceo.Estará sentado na súa cadeiriña, á beira das rosas senlleiras, vendo cos seus ollos, abertos outra vez, o dourado pasar dos gloriosos.

                                                 

                                    (cap.XVII. PRATEIRO E MAIS EU, Juan Ramón Jiménez)