"Foi
o primeiro verán, o de 1968, no que os seus pais a deixaron ir soa
en bicicleta á praia. Levaba un libro na cestiña do guiador. "Cumes
borrascosos". Era a única rapaza de dezaseis anos que lía
novelas deitada nunha toalla sobre a area e ese costume adquirido con
certa furia obsesiva apartáraa do resto do grupo. Gardaba en segredo
o seu desexo de ser escritora. O de vivir unha gran paixón. Xulieta
madurou de súpeto de xeito imprevisto, como esas nenas que un verán
son aínda inocentes, pero o verán seguinte xa traen unha veladura
de malicia instalada nos ollos que sorprende aos seus compañeiros de
xogo ou volven á clase no novo curso e sen se decatar enguedellan
nas súas redes ao profesor. É difícil saber en qué punto se
produciu a transformación, se nas formas do corpo ou no terror que
senten ao descubrir o desexo impúdico que espertan nos homes xoves e
vellos ou no perigo insinuante da súa propia ollada, que non poden
controlar..."
(tradución
libre dun fragmento do artigo de Manuel Vicent, titulado "Julieta
perdió la llave de casa", no xornal El País, 22-xullo-2012)
-Para escoitar algunhas opinións do autor sobre o feito literario, preme sobre o seu nome-
No hay comentarios:
Publicar un comentario