"Hai unhas semanas, Alexandra díxome que escribise unha breve descrición de min mesmo. Atopei aquel exercicio a mar de interesante. Supoño que foi iso o que me deu a idea de comezar a escribir este...o que queira que sexa. Diario. Memorias. Confesións. Ata agora, só escribira para a escena: pezas curtas, guións, obras teatrais. Desde logo, en todo guión para a televisión hai algunhas descricións: indicacións verbo dos decorados, notas para que o encargado do reparto escolla os intérpretes ("JUDY é unha loira parva e moi fermosa de vinte e tantos anos"), pero nada detallado, nada analítico, fóra dos diálogos. Nisto se basea a televisión, no diálogo. No diálogo dos personaxes. Ben, e tamén na infinidade de puntiños que forman a imaxe no tubo de raios catódicos. A mensaxe transmítese por medio da imaxe, que che di onde estás, ou dos diálogos, que che explican qué pensan e senten os personaxes, e ás veces nin sequera son necesarias as palabras para iso: abonda cun encollemento de ombros ou cunha ollada de asombro. En troques, cando escribes un libro tes que recorrer ás palabras para todo: a conduta e o aspecto dos personaxes, os seus pensamentos e os seus sentimentos, todo. Descúbrome perante os escritores de libros... "
( Terapia. Primeira parte. David Lodge )
