Entregueille esta descrición a Alexandra, que, tras botarlle unha ollada, me preguntou: <isto é todo?> Díxenlle que había anos que non escribira un texto tan longo. <Non ten parágrafos, por que?>,díxome entón, e expliqueille que perdera a práctica de dividir os textos en parágrafos porque me afixera a escribir diálogos máis ou menos longos, así que aquela descrición de min mesmo case podía considerarse un monólogo. <Só podo escribir de min coma se estivese falando con alguén>, díxenlle. (E é certo. Boa mostra diso é este diario; aínda que non teño a menor intención de deixarllo ler a ninguén, non podo eviar escribilo dirixíndome a "vostedes". Non teño idea de quen poderían ser "vostedes". Simplemente, uns imaxinarios oídos que se mostrarán comprensivos comigo...
(Terapia.Primeira parte. David Lodge)
(Queda por definir, de entre as subliñadas, a palabra "diario". Como poderímos facelo?...)
No hay comentarios:
Publicar un comentario