....E todas as campás de Roma resoan
riseiras. E sinto alegría de estar aquí...
Luns, novembro de 2013
Día frío, airado, de vento agreste
que esfiaña a bandeira española que ondea na terraza da Academia.
Nubes grises galopan polas alturas do ceo, sobre o Gianícolo. Pero
no horizonte montañoso son brancas, agárranse aos cumes e crean a
impresión de que o cordal Albano ten recibido as primeiras
neves. Non dan ganas de pisar a rúa e quedo toda a mañá lendo e
escribindo.
Cando saio a comer, o ceo, por mor do
aire frío, reloce como a folla dun coitelo recén afiado, mentres
que o aire me corta o nariz. Roma brilla baixo a luz conxelada do
mediodía. As gaivotas e as grallas xogan co aire, como avións, e as
árbores de tronco livián forman unha triste ondada verde nas
cadeiras do Gianícolo. Moi a miúdo sinto envexa dos paxaros e, con
frecuencia, teño soños nos que aprendo a voar.
Pero Roma resulta fermosa baixo a luz
prateada do mediodía, como o rostro dunha muller antiga fuxido dun
camafeo...
-Tradución dun breve fragmento de Un otoño romano, de Javier Reverte-
-seguimos a voltas coas figuras literarias... -
-para reflexionar sobre algunhas figuras, podes usar esta ficha -
-para reflexionar sobre algunhas figuras, podes usar esta ficha -