Buscar este blog

miércoles, 4 de noviembre de 2015

Palabras de ... tolos ou visionarios ?

    Hai persoas que detectan tendencias de futuro que a maioría non ve. A propensión a rexeitar o descoñecido converte a moitos xenios en marxinados do seu tempo...

   TOLOS OU VISIONARIOS ???

    Na antigüidade, a partir do século VI antes de Cristo, o paradigma científico estaba protagonizado pola teoría xeocéntrica. É dicir, pola crenza de que o Sol e o resto de planetas xiraban arredor da Terra. E, en consecuencia, a Terra era o centro do universo. Ninguén cuestionaba nin poñía en dúbida esta forma de pensar. Tanto é así que todas as hipóteses acerca do universo desenvolvéronse a partir deses supostos. Co tempo, os máis eminentes pensadores e científicos -liderados polos filósofos Platón e Aristóteles- chegaron ao convencemento de que se trataba dunha verdade inmutable.
    Anos máis tarde, Aristarco de Samos atreveuse a cuestionar o statu quo científico da época, formulando a teoría heliocéntrica. Este sabio afirmaba que o Sol era o centro do universo e que a Terra e o resto de planetas xiraban ao seu redor. Daquela, a maioría dos seus colegas burláronse e opuxéronse á súa hipótese, que foi severamente criticada e condenada. Non en van, dar creto a esta nova teoría supoñía que eles estaban equivocados.
    Co paso dos séculos apareceron outros pensadores con novas maneiras de mirar e interpretar o universo. Entre eles destacou Nicolás Copérnico, quen retomou o relevo de Aristarco de Samos asegurando que a Terra xiraba sobre si mesma unha vez ao día, e que unha vez ao ano daba unha volta completa arredor do Sol. Dado que Copérnico contaba con elaborados cálculos matemáticos que sustentaban a súa hipótese, nesta ocasión a teoría heliocéntrica foi acollida con menos escepticismo.
    Cen anos máis tarde, e grazas aos avances tecnolóxicos, as hipóteses de Copérnico foron demostrados por Galileo Galilei. Coa axuda do telescopio -instrumento que el mesmo inventou-, desmontouse a falsidade inherente á teoría xeocéntrica, consagrando así a veracidade da heliocéntrica, descrita case dezaoito séculos atrás por Aristarco de Samos. Así foi como se produciu un dos máis importantes cambios do paradigma que experimentou a humanidade..


(tradución ao galego dun fragmento do artigo, de Borja Vilaseca, titulado ¿Locos o visionarios? recollido en El País Semanal do 1-11-2015)

lunes, 14 de septiembre de 2015

Palabra... de guionista (Jean-Claude Carrière)

P.- Corre a lenda de que, ata non hai moito, soía traballar 16 horas ao día.
R.- Non, iso non é certo. Se un escritor lle di que escribe tantas horas seguidas, estea seguro de que lle está mentindo. Escribir é un exercicio físicamente esgotador, polo que facelo durante seis horas seguidas xa me parece excesivo. Outra cousa é o traballo que facemos sen nos dar conta. No interior de cada un de nós existe un obreiro invisible, que segue a traballar cando nós desconectamos. A miúdo deixo os meus guións repousaren dous ou tres meses. Cando volvo traballar con eles, atopo solucións inmediatas a problemas que me parecían irresolubles.

P.- Como o explica?
R.- O inconsciente sempre resulta fundamental, tamén ao escribir. Para que un personaxe sexa completo, sempre hai que dotalo dun subconsciente propio. Todo escritor debe conferir zonas escuras aos seus personaxes. E cando fan cousas absurdas ou impropias deles hai que deixarlles tomar ese camiño imprevisto.



P.- É dicir, que o autor nunca debe ter a pretensión de controlalos totalmente?
 R.- Claro que non. Iso é o peor que che pode pasar. Iso sería o teatro burgués do século XIX, onde os personaxes eran puros estereotipos e un xa sabía como reaccionarían perante calquera acontecemento nada máis saíren a escena. Sempre conto unha anécdota que o resume moi ben. Durante o ensaio dunha obra de Pirandello, unha actriz díxolle que non era capaz de enternder ao seu personaxe: "Como é posible que diga isto na páxina 27 e despois, na 50, faga o contrario?". Pirandello respondeulle de forma brillante: " E a min que me conta? Eu só son o autor..."


(Tradución dun fragmento da entrevista que  Álex Vicente lle fai a Jean-Claude Carrière en  El País Semanal -13/9/2015-)

-Para saber máis do guionista, preme aquí -
-Suxestión: O texto narrativo. A construción do personaxe.

viernes, 11 de septiembre de 2015

"Palavras".... (Sónia Sultuane)




               As palavras que te dou
               são o que sou,
               são o que sinto,
               e como me sinto,
               essas são as minhas palavras: EU.



      Este poema aparece no proxecto Aló Irmao! o álbum publicado por Narf e por Manecas Costa, onde podemos escoitar o poema   Palavras.

( para saber máis da autora destes versos, preme aquí )
(para escoitares a versión musicada, aquí )

jueves, 3 de septiembre de 2015

Palabras.... para o comezo de curso -3 (Roberto L. Blanco Valdés)

   "(...) o ministro debería saber que os termos neno e reválida son incompatibles. Debería sabelo, si, pero non o sabe, ao igual que moitos españois, bastantes dos cales se dedican profesionalmente á docencia: todos os que sofren o mal da examinite.
Tal enfermidade, descrita nos libros de patoloxía pedagóxica como unha inflamación da confianza persoal na que todos os problemas educativos se resolven con máis esixencia e máis exames destinados a controlar o que memorizan os alumnos, provoca en España desde hai anos devastadores efectos no noso sistema de ensino.
Para os afectados pola examinite aguda, forma coa que o mal se manifesta por aquí, nin os estudantes de primaria e secundaria, nin os universitarios, teñen que aprender a falar en público, a relacionarse cos libros de forma natural e a manexalos con frecuencia e con soltura, a traballar en grupo, a aproveitar todas as posibilidades que nacen dun bo uso das novas tecnoloxías e a aprender o útil deixando o prescindible, dada a limitada capacidade da mente para acumular coñecementos. Non, as vítimas da examinite aguda -sexan profesores en universidades, escolas ou institutos- teñen o seu examina (órgano moi delicado) tan gravemente afectado polo virus que a provoca que chegaron a convencerse de que ensinar consiste en embutir (como o chourizo se embute nunha tripa) coñecementos, cantos máis mellor e anque sexa de forma atropelada, na mente dos nosos estudantes, someténdoos despois a controis permanentes para saber canto memorizaron.
   A obsesión coas reválidas, que forma parte desa terrible enfermidade que todo o cifra na memoria e os exames, chega ao punto de prescindir por completo da idade dos alumnos, o que explica que nenos de oito anos sexan tratados como os xoves que preparan notarías ou rexistros. Unha auténtica loucura.
   (...) Non hai solución para o noso sistema educativo mentres non aceptemos a evidencia de que as súas taras non teñen que ver coa falta de esixencia aos alumnos, senón con todo o contrario: cuns niveis de esixencia insensatos e enfermizos, baseados no tándem memoria-exame que fai dos profesores unha especie de xendarmes e trata de que os alumnos sexan como loros, aos que se lles esixe repetir o que se lles di incluso cando isto resulta inútil, desfasado ou incomprensible."

   Neste inicio curso que comeza así, neboento e ventoso, tan de outono... lembro esta lectura que xurdiu na primavera, cando todo é posible e xermolan novos aires... Se cadra non é este mal momento para unha reflexión...

-Tradución dun extracto de Las reválidas de Wert y el mal de la "examinitis" de Roberto L. Blanco Valdés. en EL OJO PÚBLICO de La Voz de Galicia (8-5-2015)-

domingo, 5 de julio de 2015

Palabras... para unha "cita..." - pleonasmo ? - (Alex Grijelmo)

<< ...  A palabra "cita" vén significar que dúas ou máis persoas concertan unha hora, un día e un lugar para atoparse. E como non podía ocorrer doutra forma, tal sinalamento debe ser acordado previamente. De nada serve citarse para onte, ou para o mes pasado. Resultaría de todo punto de vista ineficaz citarse para hai dous anos e medio (....)
...  A palabra "cita" leva a proxectar esa idea cara a un momento que está por vir; é dicir, un momento que converte inexorablemente á cita en previa a el, un momento que non ten máis remedio que ser posterior a ela se de verdade queremos que se trate dunha cita.
    Na  vida real, ninguén  di que concertou cunhas amigas "unha cita previa" para cear (....)
...   A publicidade oficial fará ben en suxerirnos, pois, que concertemos unha cita, establezamos unha cita, pidamos unha cita, tramitemos unha cita. E que acudamos así a resolver os nosos asuntos mediante cita, cunha cita, despois dunha cita. "Cita previa" é un pleonasmo como "libro con páxinas" ou "cadáver morto": e o pleonasmo soe suxerir que quen cae nel perdeu o verdadeiro valor dunha palabra.  >>
 
  
(-Tradución de varios fragmentos do artigo Las citas siempre son previas, de Álex Grijelmo, publicado no xornal El País o 5-xullo-2015)

Reflexión: O PLEONASMO...ten a mesma función na "VIDA REAL" que na "VIDA LITERARIA"?? 
Suxestión: repasar  os usos do MODO SUBXUNTIVO... Por que aparece tantas veces neste texto??

lunes, 25 de mayo de 2015

Palabras con ortografía e sintaxe... para unha imaxe! (Álex Grijelmo)






 





A ORTOGRAFÍA E A SINTAXE
 SON A ROUPA QUE POÑEN OS NOSOS ARGUMENTOS PARA SAÍR Á RÚA.




   A gramática e a súa aplicación axeitada serven para ordenar as ideas e construílas de forma máis intelixible. A ortografía e a sintaxe son a roupa que poñen os nosos argumentos para saír á rúa. Con ela obsérvannos os demais e con ela fanse unha idea de como somos.
   Chama a atención que alguén poida argüír que as présas e o corazón lle fixeron escribir así ("o corazón foi máis rápido cá cabeza"- .... -). Pero esa mesma persoa que descoida o seu aspecto ortográfico non tería asistido xamais a unha estrea no Pazo da Música vestida coa roupa de facer ximnasia, nin explicaría despois que non tivo tempo de cambiarse e que se estaba deixando levar polas présas e polo seu corazón de deportista. Aínda a imaxe física provoca máis preocupación e suscita maior interese que a roupaxe intelectual.

-tradución dun fragmento do artigo de Álex Grijelmo, EL ABECÉ DEL CANDIDATO,recollido en El País, o domingo 17 de maio de 2015-
-a imaxe da entrada foi tomada no pub "De sastre" de Baiona.Pontevedra,

viernes, 15 de mayo de 2015

LETRAS GALEGAS (Mini e Mero)



Nestes días nos que andamos a voltas coas homenaxes ás nosas LETRAS e á nosa CULTURA...     Un agasallo!!


- Para saber máis dos cantautores, podes utilizar este enlace -

jueves, 9 de abril de 2015

Palabras...para "contar"


    Para reflexionar un pouco sobre as historias que nos contaron, e   que aínda contamos...,
   podes... entrar neste enlace
             ... ver esta estupenda presentación e realizar as tarefas que nela se propoñen.
   Por último, xa sen axuda, trata de completar este texto
  
    (De novo,   agradecementos aos seus autores!!!...)
    

miércoles, 8 de abril de 2015

Palabras... para a publicidade

                       
Para ti, que estás empezando a traballar coa publicidade, pode ser moi útil botar unha ollada a esta presentación xenerosamente compartida desde Portugal...  Agradecementos aos autores.
                               Publicidade - características  from  Becre Forte da Casa

jueves, 26 de marzo de 2015

Palabras... en Roma (Javier Reverte)


....E todas as campás de Roma resoan riseiras. E sinto alegría de estar aquí...

     Luns, novembro de 2013    

   Día frío, airado, de vento agreste que esfiaña a bandeira española que ondea na terraza da Academia. Nubes grises galopan polas alturas do ceo, sobre o Gianícolo. Pero no horizonte montañoso son brancas, agárranse aos cumes e crean a impresión de que o cordal Albano ten recibido as primeiras neves. Non dan ganas de pisar a rúa e quedo toda a mañá lendo e escribindo.
   Cando saio a comer, o ceo, por mor do aire frío, reloce como a folla dun coitelo recén afiado, mentres que o aire me corta o nariz. Roma brilla baixo a luz conxelada do mediodía. As gaivotas e as grallas xogan co aire, como avións, e as árbores de tronco livián forman unha triste ondada verde nas cadeiras do Gianícolo. Moi a miúdo sinto envexa dos paxaros e, con frecuencia, teño soños nos que aprendo a voar.
   Pero Roma resulta fermosa baixo a luz prateada do mediodía, como o rostro dunha muller antiga fuxido dun camafeo...



-Tradución dun breve fragmento de Un otoño romano, de Javier Reverte- 

-seguimos a voltas coas   figuras literarias... -        
-para reflexionar sobre algunhas figuras, podes usar esta ficha -