Palabras sen espazo propio ....Siri Hustvedt

                         >>  Cruzou a miña mente a incómoda certeza de ter carecido sempre dun espazo para min e o meu, de terme visto limitada a garabatear algo durante un momento roubado. Ao principio do meu matrimonio traballaba na mesa da cociña e corría a atender a Daisy cando espertaba da sesta. As miñas clases e a poesía dos meus alumnos (poemas desprovistos de urxencia, cubertos de lazadiñas e ornamentos "literarios") consumiran incontables horas do meu tempo. O que sucedía era que fora incapaz de forxarme un espazo propio ou, máis ben, que non o fixera como debía. Algunhas persoas aprópianse simplemente do espazo que necesitan, expulsando a cotobeladas aos intrusos ata tomar posesión del. Boris era capaz de logralo sen mover un músculo. O único que debía facer era plantarse alí "silencioso coma un rato". Non obstante, eu era un rato ruidoso que algarexaba e rabuñaba as paredes, pero non me servía para nada. Aí radica a maxia da autoridade, dos cartos, dos penes...  >>

                                          (fragmento de El verano sin hombres de  Siri Hustvedt)                     

                                              Para saber máis da autora, preme sobre o seu nome