"Na escola de vila onde eu aprendín a ler e a escribir e a facer as catro regras, aló polo 1954, só había un libro, que era propiedade do mestre. O mestre poñíanolo aberto sobre o pupitre, para preservalo das nosas mans pecadoras, e nós iamos lendo nel, en voz alta e clara, e nunca pasabamos a outra frase ata que a anterior quedara ben dita, ben entoada e perfectamente comprendida. As palabras que non entendiamos, apuntabámolas, coa súa definición, no noso caderno, nunha sección que se chamaba "O meu vocabulario". Despois faciamos un ditado e a análise morfolóxica e sintáctica dunha frase. Isto é un substantivo, isto un adxectivo, isto un verbo, este é o suxeito, estes os complementos, iamos escribindo na sección correspondente do noso caderno. Todo alí era diáfano e elemental. A maioría daqueles escolares, como ocorrera tamén cos nosos maiores, non pasaron desa instrución primaria, mais aprenderon moi ben e para sempre a ler, a escribir, ademais dunhas nocións sólidas de aritmética. Entón, só os fillos de xente acomodada podían seguir estudando máis aló da escola. A educación, durante moitos anos, foi un privilexio, non un dereito. No tocante ao método didáctico, era moi sinxelo: o mestre ensinaba e ti traballabas e aprendías. As cousas acadábanse con esforzo, disciplina e paciencia. Esa era toda a súa vella e pobre pedagoxía. ..."
( tradución dun fragmento recollido do artigo, publicado en El País Semanal, titulado "Aprender lengua lleva toda una vida" por Luís Landero )
No hay comentarios:
Publicar un comentario