“ ¡Xa verás cando vaias á escola! ”
O meu pai contaba como un tormento, como se lle arrincara as amígdalas coa man, a maneira en que o mestre lles arrincaba a gheada da fala para que non dixeran aghua nin ghato nin ghracias. “Todas as mañás tiñamos que dicir a frase Los pájaros de Guadalajara tienen la garganta llena de trigo. ¡Moitos paus levamos por culpa de Ghuadalagara!” Se de verdade quería meterme medo, conseguiuno. A noite da véspera non durmín. Encollido na cama, escoitaba o reloxo de parede na sala coa anguria dun condenado. O día chegou cunha claridade de mandil de carniceiro. Non mentiría se lles dixera aos meus pais que estaba enfermo.
O medo, coma un rato, roíame os adentros.
E mexei por min. Non mexei na cama senón na escola.
Recórdoo moi ben. Pasaron tantos anos e aínda sinto unha humidade cálida e vergoñenta escorregando polas pernas. Estaba sentado no derradeiro pupitre, medio agachado coa esperanza de que ninguén se decatara da miña existencia, ata poder saír e botar a voar pola Alameda.
“A ver, vostede, ¡póñase en pé!”...
(A lingua das bolboretas. ¿QUE ME QUERES AMOR?. Manuel Rivas)
se queres saber algo máis sobre o autor, preme sobre o seu nome
se queres saber algo máis sobre o autor, preme sobre o seu nome
No hay comentarios:
Publicar un comentario