"Porque no meu cole, ao principio, non había profesores, había "seños". Seños que che abrochaban ben o "babi" e escribían as vocais con xiz de cores na pizarra. Seños coas que facías o agasallo do día do pai con macarróns crus que pegabas nun debuxo de papel. Seños que che ensinaban que dunha xudía, dentro dun iogur e tapada con algodóns mollados, xermolaba unha planta.
Despois das seños, chegaron as profesoras ás que llamabas polo seu nombre de pía. A miña de 5º de EXB era Ana. Tiña o pelo curto e falábanos como adultos.Nas clases de tItoría debatIamos sobre os anuncios de publicidade, sobre o que pensabamos sobre o reparto de tarefas na casa e a temática dalgúns programas que viamos na tele. Do cine que non era de debuxos e dos libros. Ás veces llevabamos un xornal, recortabamos os titulares e co corta-pega inventabamos noticias novas.
Cando pasei ao instituto, por primeira vez compartín pupitres con compañeiros e por primeira vez tiven, ademais de profesoras, profesores. Aprendín que a disciplina poñíala ti; que o mundo dividíase en ciencias e letras; e que ademais de deberes, tamén tiñamos dereitos.
Desde os 4 anos, en cada unha das etapas da miña vida ten habido profesores que ademais de lingua, matemáticas, ciencias, filosofía, física e química, arte, historia, literatura e latín tamén me ensinaron a vivir.
Quizais un día me encontre con algún deles pola rúa e poida darlle as grazas."
(DEL BLOG de MARA TORRES, Buenas Noticias)
No hay comentarios:
Publicar un comentario